Umbria 2008

29 sierpnia – 7 września

„Przechodniu, patrz na życie wesołego źródła,
jeżeli uważnie mu się przyjrzysz,
zobaczysz rzeczy zadziwiające!”

Napis na Fontana Maggiore w Perugii

Umbria – było warto!

Zanim nowe wrażenia przysłonią umbryjskich gór błękitny kryształ, chcę zapisać pokrótce przebieg naszej wycieczki. Wyjazd do Umbrii stanowił kontynuację wcześniejszej, pamiętnej wizyty w Toskanii, wiosną 2006 r. Nawet kemping, na którym mieszkaliśmy był położony w miejscu gdzie Toskania najbardziej zbliża się do Jeziora Trazymeńskiego. Konsekwentnie pierwszy dzień zwiedzania poświęcony był jeszcze trzem miastom południowej Toskanii – Cortonie, Pienzie i Montepulciano. O każdym można by napisać tomy, ale wspomnę tylko o pierwszych skojarzeniach, jakie mi się nasuwają, gdy wracam pamięcią do tych miejsc. Cortona – mury etruskie, strome, puste rankiem uliczki i arcydzieło Beato Angelico w małym muzeum; Pienza – wykwint renesansowych budowli i zapach serów buchający ze sklepików; Montepulciano – piwnice z winami i zawody w toczeniu beczek. Ten festyn, korzeniami sięgający średniowiecza, nie miał w sobie nic z przedstawienia dla turystów, widać było, że cieszy on przede wszystkim samych mieszkańców miasta, którzy emocjonowali się zmaganiami drużyn wystawionych przez poszczególne dzielnice. Z podobnymi przejawami autentycznej, żywej tradycji spotkaliśmy się później nie raz. Szczęśliwy kraj…….

Drugi dzień upłynął pod znakiem św. Franciszka – od Porcjunculi, przez obrazkową historię życia Biedaczyny (z wyboru!) namalowaną przez Giotta, jego dom i krucyfiks z San Damiano – aż do pustelni Carceri, gdzie rośnie wiekowy dąb, na którym siadały ptaki by słuchać Franciszka. Do pustelni wybraliśmy się ścieżką zboczami Monte Subasio, pod koniec przy odgłosach nadciągającej burzy i wzmagającym się deszczu.

„Pochwalony bądź Panie przez brata naszego, wiatr
I przez powietrze, i czas pochmurny, i pogodny, i wszelki,
Przez które dajesz tworom swoim utrzymanie.”

A potem znowu zaświecił nasz brat Słońce i roztoczył tęczę nad Monte Subasio.

W nocy jeszcze znowu padało, dzięki czemu ranek wstał rześki i zebraliśmy się na kolejną wycieczkę: najpierw droga wzdłuż Klitumnu, w którym kąpano białe byki ofiarne, potem Spoleto – freski Filippo Lippi w katedrze i ogromny kamienny most; Cascata delle Marmore – majstersztyk rzymskiej inżynierii, ale i fenomen przyrody (Bayron tak się zapatrzył, że zapomniał płaszcza) i wreszcie Amelia – labirynt wąskich i ciemnych, bo już miało się ku zachodowi, uliczek.

Czwartego dnia mielismy w programie tylko dwa miejsca, ale przednie: eleganckie, choć zatłoczone samochodami Todi i Orvieto – miasto na skale, do którego wjeżdżamy kolejką, zdominowane oczywiście przez baśniową katedrę z kaplicą San Brizio i apokaliptycznymi wizjami Luki Signorellego.

Po takiej serii miast i miasteczek przyszła pora na bardziej aktywny wypoczynek. Kolejnego dnia pojechaliśmy do parku krajobrazowego Monte Cucco w Apeninach. Drogą była bardziej uciążliwa i powolna, niż się spodziewałem, toteż dzwonili już na Anioł Pański, gdy wyruszyliśmy w drogę. Sześciogodzinna wycieczka wiodła najpierw obok pustelni kamedułów na górski grzbiet z pięknymi widokami, a potem w dół, przez pastwiska z białym bydłem i skalistą dolinę do wioski Pascelupo. Tam czekał na nas bar otwarty, lecz bez obsługi. Trochę było głupio samemu się raczyć, toteż widok nadjeżdżającego na rowerze barmana wywołał prawdziwą radość.

I wreszcie piątek – ostatni pełny dzień w Umbrii. Na koniec zostawiliśmy sobie Perugię, rozległe średniowieczne miasto, z labiryntem uliczek, kościołami i gmachami publicznymi oraz świetną galerią malarstwa. Ponieważ po południu było jeszcze trochę czasu odwiedziliśmy najbliższe naszego kempingu miasteczko – Castiglione dell Lago, położone na skalistym cyplu wznoszącym się nad jeziorem. Może dobrze, że nie pojechaliśmy tam wcześniej, bo w sklepach z lokalnymi smakołykami można było stracić majątek.

Sobota, to już dzień odjazdu, ale ponieważ autobus ruszał po południu, zostawało jeszcze trochę czasu, wykorzystanego przez niektórych na wypoczynek nad basenem (i w), a przez innych po to aby jeszcze zobaczyć toskańskie Arezzo, do którego dojechaliśmy koleją. W pięknym i zamożnym Arezzo odbywał się właśnie ogromny targ staroci (byli nawet sprzedający z Polski) oraz trwały przygotowania do rycerskiego festynu.

Tydzień w Umbrii minął jak dzień. Wracaliśmy popijając miejscowe wino i rozmyślając gdzie by tu znowu pojechać.

Umbria 2008

Umbria – było warto!

Komentarze, uwagi, zapytania... mile widziane

Galeria

Obejrzyj relacje z innych wycieczek