Sacri Monti 2011

1 – 11 września

Na Świętych Górach

Pomysł aby zobaczyć włoskie Sacri Monti przyszedł mi do głowy kilka lat temu, kiedy wyszukiwałem położone w górach obiekty światowego dziedzictwa. Potem myśl ta połączyła się z chęcią zobaczenia Parku Narodowego Val Grande i miejsc związanych z Mantegnią. Tak powstał ogólny zarys wycieczki, który potem trzeba było przerobić na szczegółowy harmonogram, rozwiązując różne problemy logistyczne, zwłaszcza dotyczące zakwaterowania, transportu i dostępności zwiedzanych obiektów. Było z tym sporo roboty, ale wydaje mi się, że nie na darmo.

Pierwszego dnia, po nocnej jeździe z Polski, dojechaliśmy najpierw do Padwy, gdzie mieliśmy postój krótki ale wystarczający, aby zobaczyć to co zostało z fresków Mantegni w kościele Eremitani (kaplica Ovetarich) oraz odwiedzić bazylikę św. Antoniego, ze stojącym przed nią posągiem konnym Gattamelaty wykonanym przez Donatella. Z Padwy pojechaliśmy do Werony, gdzie mieliśmy pierwszy nocleg. Popołudnie i wieczór w Weronie spędziliśmy na indywidualnym zwiedzaniu miasta, natomiast następnego ranka (sobota) udaliśmy się wszyscy do kościoła San Zeno, gdzie w ołtarzu są obrazy Mantegni. Kościół okazał się tak bogatą skarbnicą sztuki romańskiej i gotyckiej, że długo nie mogliśmy z niego wyjść. Wczesnym popołudniem przyjechaliśmy do nieodległej Mantui, gdzie naszym głównym celem była Camera Picta – niewielka komnata w pałacu książęcym, pokryta przez Mantegnię wspaniałymi malowidłami. Z Mantui pojechaliśmy nad południowy skraj Lago Maggiore, do miejscowości Dormeletto, gdzie znajdował się nasz kemping, baza na kolejne 7 dni.

Na niedzielę przewidziany był Mediolan, zwiedzany indywidualnie ale większość zwiedziła katedrę i bazylikę św. Ambrożego oraz obejrzała obrazy Mantegni i innych mistrzów w Brerze. Bardzo warte zobaczenia okazały się także zbiory w Castello Sforzesco, a wśród nich Madonna Trivulzio Mantegni i niedokończona pieta Michała Anioła. Dzień był deszczowy, ale w Mediolanie nie stanowiło to dużego problemu.

W poniedziałek pojechaliśmy wreszcie na „święte góry”! Najpierw do Varallo, gdzie pod koniec XV w. powstało pierwsze założenie tego typu, a potem nad jezioro Orta. Pobyt w Varallo zaczęliśmy od niewielkiego kościoła Santa Maria delle Grazie, w którym Gaudenzio Ferrari namalował wspaniały fresk, a następnie wspięliśmy się na wzgórze, na którym wśród wiekowych drzew znajduje się Nowa Jerozolima. Cykl ponad 40 kaplic przedstawia życie Chrystusa, głównie w postaci ekspresyjnych figuralnych kompozycji, w kilku zachowały się freski Gaudenzia. Z Varallo pojechaliśmy nad Jezioro Orta, nad którym wznosi się inna „święta góra”, założona o wiek później, rozleglejsza, a tematycznie poświęcona życiu św. Franciszka. Po zwiedzeniu sanktuarium, było jeszcze dość czasu, aby popłynąć ma wyspę Sant Giulio, oazę spokoju i klasztornej kontemplacji.

Kolejnego dnia przyszedł czas na bliskie spotkanie ze światem lodu. Pojechaliśmy (nie bez trudności z powodu wąskiej drogi) do Macugnagi leżącej u stóp Monte Rosa, skąd dostaliśmy się na lodowiec Belvedere. Wśród różnych zjawisk glacjalnych mieliśmy także okazję obserwować zejście sporej lawiny.
Następna wycieczka górska wiodła pod Monte Leone, do miejsca zwanego Alpe Veglia. To rozległa hala, na której zachowały się jeszcze relikty życia pasterskiego, gdzie wciąż wyrabia się smaczne sery, które mogliśmy skosztować.

W czwartek wybraliśmy się na krajoznawczy objazd Lago Maggiore. Z początku wszystko szło zgodnie z planem – zwiedziliśmy ogrody willi Palavicino i wyspy Boromei – po czym pojechaliśmy w kierunku Locarno. Droga okazała się jednak b. wąska i zatłoczona, przez co poruszaliśmy się dość wolno i na Locarno zostało niewiele czasu, zwłaszcza, że w planie był jeszcze klasztor św. Katarzyny. Niestety okazało się, że most na dalszej drodze wokół jeziora jest uszkodzony i autobus nie przejedzie. Pojechaliśmy przez Szwajcarię autostradą i tam wpadliśmy w wielokilometrowy korek spowodowany wypadkiem! Na klasztor było już za późno.

Ostatniego dnia pobytu nad Lago Maggiore wybraliśmy się do Parku Narodowego Val Grande. Teren okazał się piękny widokowo ale dość trudny pod względem turystycznym. Po dojściu do Cicogni, niewielkiej osady w parku, niektórzy uczestnicy byli już dość zmęczeni, a w perspektywie był jeszcze 8 kilometrowy marsz drogą, bo do tej miejscowości nie tylko autobus ale nawet większe auto nie ma szans dojechać (tunel). Na szczęście część osób udało się wyekspediować autostopem, a reszta, wzmocniona w miejscowym barze, raźnym krokiem zeszła na dół do Rovegro, gdzie już mógł dojechać nasz autobus.

Wycieczka do Val Grande była już ostatnim punktem programu, pozostał tylko powrót, który przebiegł bez niespodzianek i dość komfortowo z uwagi na nocleg w Grazu.

Sacri Monti 2011

Na Świętych Górach

Komentarze, uwagi, zapytania... mile widziane

Galeria

Obejrzyj relacje z innych wycieczek