Holandia 2022

Wycieczkę na tulipany, do czarodziejskiego ogrodu Keukenhof w Holandii planowaliśmy już w 2019 roku, ale wybuch pandemii to uniemożliwił. Gdy tylko sytuacja się poprawiła, wróciliśmy do tego pomysłu i z końcem kwietnia wyruszyliśmy w drogę, blisko trzydziestoosobową grupą. Z Krakowa na miejsce jest blisko 1300 km, a nocne przejazdy już nie dla nas, więc podróż trzeba było podzielić na odcinki.
Pierwszy prowadził pod Halle, z dłuższym postojem w Zgorzelcu, po polskiej stronie, ale tuż przy moście dla pieszych, prowadzącym do pieczołowicie odnowionego Starego Miasta po stronie niemieckiej. Drugi – z Halle do Bredy (NL). Tym razem przystanęliśmy w niewielkim mieście Soest, prawdziwym muzeum architektury, sięgającej czasów karolińskich. Do Bredy, która była naszą bazą na kolejne trzy noclegi, dojechaliśmy ok. 18, a ponieważ hotel mieliśmy w centrum, był jeszcze czas na spacer po mieście, które ma niewielką, ale malowniczą starówkę. Następnego dnia rankiem pojechaliśmy wreszcie do Keukenhof, odległego o półtorej godziny jazdy. Był to poniedziałek, specjalnie wybrany, ponieważ statystycznie w tym dniu jest najmniej zwiedzających. Bilety trzeba było kupić na kilka tygodni naprzód, toteż nic się nie dało zmienić, mimo, że akurat w tym dniu nastąpiło pogorszenie, dotychczas słonecznej pogody. Niebo się zachmurzyło grożąc deszczem, a temperatura znacznie spadła. Na olbrzymim parkingu przed ogrodem zobaczyliśmy dziesiątki autokarów, strach pomyśleć, co się tam dzieje w weekendy. Mimo tych niesprzyjających okoliczności, czterogodzinny pobyt w parku Keukenhof upłynął bez śladu nudy. Różnorodność kwiatów (nie tylko tulipanów) i ich kompozycji była tak wielka, że co chwilę odkrywaliśmy nowe obrazy, a krótki deszcz, który w końcu spadł, można było przeczekać np. w pawilonie z wystawą storczyków. W ogrodzie można nie tylko oglądać kwiaty, ale również kupować cebulki i sadzonki. W szczytowym okresie tulipanomanii za rzadką cebulkę można było kupić dom. Dzisiaj nie są już takie drogie, ale w sumie Holandia sprzedaje cebulki tulipanów za blisko miliard euro rocznie!
Wracając do Bredy zatrzymaliśmy się w Delft, mieście malowniczo pociętym kanałami, z zabytkowymi budowlami, słynnym z charakterystycznej ceramiki.
Wjeżdżając do Bredy, odwiedziliśmy polski cmentarz wojenny żołnierzy Pierwszej Dywizji Pancernej, która wyzwoliła miasto jesienią 1944 roku.
Nadszedł wtorek i jak w tym starym filmie pojechaliśmy do Belgii, a dokładniej do Flandrii zobaczyć Antwerpię i Gandawę.
W Antwerpii mieliśmy przewodniczkę, miejscową Polkę, toteż 3 godzinny spacer po mieście – od portu, przez katedrę i rynek do domu Rubensa – dostarczył też wielu wiadomości o życiu miasta i w ogóle o stosunkach we Flandrii. Na zwiedzanie muzeum Rubensa już nie było czasu, ale przynajmniej w katedrze mogliśmy podziwiać dwa jego świetne dzieła.
Gandawę zwiedzaliśmy już w podgrupach. Udało się (nie bez problemów) wjechać do centrum i wysiąść tuż obok kościoła św. Michała. Widok jaki otwarł się znad kanału na centrum Starego Miasta był niezwykłej urody. Jeszcze zdążyliśmy wejść do katedry p.w. św. Bawona, ale kaplicę gdzie jest Ołtarz Gandawski van Eycka zamknęli nam przed nosem. Jednak, jak na pierwszą wizytę, samo tylko spacerowanie po uliczkach, placach i wzdłuż kanałów Gandawy dostarczyło wiele satysfakcji, tym bardziej, że popołudnie było słoneczne i błękit nieba przeglądał się w wodzie.
Wyjeżdżaliśmy z Bredy w dniu Święta Króla, hucznie w Holandii obchodzonego, co wiązało się z pozamykanymi ulicami i różnymi objazdami. Jechaliśmy do Weimaru, zatrzymując się po drodze tylko na niespełna godzinę koło dawnego klasztoru augustianów w Dalheim, przekształconego obecnie w muzeum życia klasztornego. Wśród zabudowań klasztornego gospodarstwa przygotowywano właśnie targi ogrodnicze.
Hotel w Weimarze był też dobrze położony. Przez piękny park krajobrazowy (Goethe był jego współtwórcą) łatwo było dojść do centrum miasta, które kiedyś odgrywało niezwykłą rolę w europejskiej kulturze.
Wreszcie ostatni skok – z Weimaru do Krakowa, nieco nerwowy, bo część uczestników musiała zdążyć na pociąg w Katowicach, a nigdy nie wiadomo jakie niespodzianki mogą się zdarzyć na drodze. Toteż postój w ślicznym Budziszynie musieliśmy ograniczyć do przepisowych 45 minut. Obawy okazały się nadmierne, bo był tylko jeden korek na autostradzie, który udało się zresztą naszemu kierowcy objechać bocznymi drogami.
W sumie wycieczka przebiegła zgodnie z planem, miała wszakże jeden feler – była stanowczo za krótka!